Canadareis 2004 - Dinsdag 13 juli
Uit het dagboek van Mia:
Niet zo goed geslapen: te warm, airco maakte teveel lawaai,
daarom afgelegd.
Op zoek naar ontbijt. Blijkt dat we maar recht hebben op twee ontbijten. Voor de kinderen moeten we betalen. We mogen aanschuiven aan het buffet voor de prijs van een Continental breakfast (bijvoorbeeld muffins). We laten het ons smaken!
8:10. We kunnen vertrekken. We rijden in een ruk van ongeveer twee uur naar Revelstoke. We zien de eerste Canadese treinen onderweg. We kunnen onze ogen niet geloven: wel anderhalve kilometer lang. Tim probeert de wagons te tellen. Hij komt aan 78. De trein rijdt telkens heel traag, veertig kilometer per uur?
We bezoeken het Railwaymuseum te Revelstoke, waar we wat inzicht krijgen in en informatie over de aanleg van de transcontinentale Canadian Railway. We bekijken een oude stoomlocomotief, passagierscoupé met keuken, slaapkamer met toilet. Tim probeert met een simulatie zelf een trein te besturen. De stoomfluit laten werken lukt het best. Remmen gaat ook nog. We beklagen ons het bezoek niet. Net als we besluiten om een picknickplaatsje gaan zoeken, komt een trein voorbij. Bert en Tim tellen de wagons. Halverwege blijft hij staan en blokkeert de oprit van het museum. We besluiten dan maar om ter plaatse te picknicken. Als de trein uiteindelijk helemaal voorbij is, heeft Tim 113 wagons geteld.
Op naar Field. Onderweg genieten we van het landschap. De Rogerspass en de omliggende bergen zijn prachtig. De Rocky Mountains zijn adembenemend mooi. Rond 16 uur (we zijn een uur doorgeschoven) bereiken we Field. We moeten een verblijfsvergunning kopen voor twee dagen. We bereiken ons motel waar we twee nachten zullen verblijven. Het valt een beetje tegen: niet te proper, geen koelkast, zeer kleine badkamer. Nochtans dubbel zo duur als het vorige motel. Maar allez, we zullen het ermee moeten doen. Hopelijk krijgen we geen vlooien...!
Uurtje platte rust. Tim en Lies gaan zwemmen in het indoor-zwembad. Daarna gaan we naar de Takakkawwaterval, een van de hoogste van Canada. Gletsjerwater stort 254 meter naar beneden. Mooi, mooi, mooi! Bert, Tim en ik klimmen een eind de rotsen op. Nele maakt een foto. Benieuwd of we op de foto zullen te zien zijn? Het gletsjerwater is melkachtig. Nele dreunt haar hele cursus aardrijkskunde op over de gletsjers. Ze weet er veel van. Blijkbaar heeft ze het goed gestudeerd. Overal zijn grondeekhoorntjes te zien. Koddige beestjes!
We gaan op zoek naar een schappelijke restaurant. Dat vinden we in de buurt van Lake Louise. Het smaakt. Nog wat inkopen doen voor morgen. Weer een dag voorbij!
Links: