Canadareis 2004 - Donderdag 15 juli
Uit het dagboek van Mia:
7 u.. Lies, Nele en Tim gaan ontbijten. Deze keer
knabbelen de oudjes hun pistoletjes op in de kamer. Betalen en
wegwezen! Zonder vlooien maar met heel veel muggenbeten.
We rijden naar Banff, hét vakantiecentrum van Canada. Eerst en vooral zoeken we de St-Julienroad. Bert is in de wolken als we die vinden en vooral als blijkt dat het nog een belangrijke weg is ook! Bovendien ontdekken we dat er ook een St-Julienway is. De dag kan niet meer stuk. Enkele foto's bij de dubbele wegwijzer. We bezoeken het Luxtonmuseum over de Indianen. Mooi en interessant. Hier zien we tenminste een opgezette grizzly-bear. Terwijl Bert even binnengaat in het Royal Canadian Legion, gaan wij op zoek naar wat hesp voor tussen onze broodjes. Banff Avenue kan je van alles kopen, maar geen hesp. Blijkbaar eten alle vakantiegangers hier op restaurant. In een wat meer afgelegen straatje vinden we toch een kruidenierswinkeltje met ham. Nog een frisse cola en we kunnen weer de baan op. Papa staat ons al op te wachten. Hij had geen interessante ontmoetingen.
Met de auto rijden we nog even een berg op, op zoek naar een mooi picknickplaatsje. Er blijken veel agressieve muggen te zetten. We picknicken in een haast en zijn blij als er weer veilig en de auto zitten. Nog een laatste panoramafoto van Banff en dan naar Calgary.
Ik zit samen met Lies en Nele achterin de auto. Ik heb moeite om mijn ogen open te houden. I have a little nap. Als ik wakker word, zijn de mountains verdwenen. Uitgestrekte graslanden, heuvelachtig. Het is warm, zo'n 27° zonder airco. Daar duikt dan Calgary op, een miljoenenstad, maar zowat iedereen woont in een huis, er zijn weinig of geen woonblokken. De stad is heel uitgestrekt. Calgary bestaat nog maar zo'n 130 jaar. Het is groot geworden door het vinden van olie in de jaren veertig tot vijftig. Ook rijk.
Bij het binnenrijden van Calgary, stoppen we om te tanken en om het huis van Bruce en Valerie te zoeken op de kaart. Tim is co-piloot. Hij doet dat uitstekend, wat ben ik gemakkelijk. Na ruim dertig kilometer bereiken we ons einddoel. We zijn wel zo'n drie uur te vroeg. We brengen de tijd door met wat rusten in het gras, een wandelingetje, wat shoppen en naar een meertje rijden. Dan kunnen we gaan aanbellen.
We worden hartelijk ontvangen door Bruce. We worden kamers en badkamer gewezen. Leuk huis hebben ze. Ze hebben er een jaar lang aan gewerkt. Het resultaat mag gezien worden. We kunnen ons verfrissen, in een heus broebelbad nog wel. Zalig! Ondertussen maken we kennis met Valerie.
Voor dinner (ik mag aan het uiteinde zitten!) krijgen we zalm vanop de barbecue, aardappeltjes in de pel en een mengeling van warme groenten (paprika, asperges, en erwten). Het smaakt lekker. Bruce vertelt dat er een serieuze storm op komst is. Als dessert krijgen we pie en fruit. Hmm!!! Er komt een onweer, niet zo erg. Rond 10 uur gaan we slapen. Bruce en Valerie zijn aardige mensen!
Links: