Noorwegen 2005 - Maandag 18 juli

Uit het dagboek van Mia:
Niet zo goed geslapen. Daardoor ontdekt dat het hier rond deze periode niet echt donker wordt tijdens de nacht.
Vandaag trekken we naar de Flambana. We nemen de kortste weg via de langste tunnel voor wegverkeer in Europa : 24,5 km lang. 't Wordt op de duur wel eentonig. We zijn blij als we weer het echte daglicht zien.
We besluiten eerst op ons gemak te picknicken aan de oever van het water te Flam. Zouden we hier brood vinden? Geen probleem!
We vinden niet onmiddellijk het weggetje naar Vatnahalsen en moeten het vragen aan de info. Alles komt goed. Ruim een half uur vóór tijd zijn we aan het station van Berekvam. De trein komt eraan. Tot onze ontsteltenis lijkt hij gewoon door te zullen rijden. Uiteindelijk komt hij toch tot stilstand. Het portier zwaait open; we lopen opgelucht naar de conducteur toe. Hij heeft geen plaats meer voor ons, de trein zit vol! Wablief? Grote teleurstelling! Uiteindelijk mogen we toch mee, maar we moeten blijven rechtstaan! Al goed, we zullen niet klagen! De conducteur geeft de indruk dat we een gunstprijs krijgen : 300 Nok. 
De panorama's die voorbij schuiven, zijn meestal schitterend. Maar alles gaat veel te vlug; We troosten ons met de gedachte dat we straks te voet wel genoeg foto's zullen kunnen nemen (wat niet helemaal klopt, want het voetpad volgt een heel ander traject). 
De stop bij ................................................(waterval) loont de moeite. Algauw arriveren we in Myrdal. We staan te popelen om onze voettocht te beginnen, maar moeten geduldig wachten tot de trein weer vertrekt.
Het eerste deel van het pad stapt niet zo gemakkelijk: veel kiezelstenen. Het uitzicht is prachtig: zoveel watervallen/valletjes! Het mooiste vind ik de wilde waterpartijen; het water is zo helder blauw! Ik geniet ervan. Voor Lies en Tim valt de tocht een beetje tegen. Spijtig!
Na goed twee uur stappen bereiken we de auto. Ieders maag kan wel iets gebruiken.
Een picknicktafel wenkt en algauw zitten we te smullen of te genieten van een lekker kopje koffie.
Op de terugweg willen Bert en ik toch wel even stoppen bij de Stavkirke van Borgund (tot ongenoegen van Lies en Tim die het liefst naar huis willen). We besluiten toch even het bezoekerscentrum door te lopen en betalen 130 Nok voor een familieticket. Schandalig veel blijkt achteraf, want binnen in het kerkje is inderdaad weinig te zien. Tim zegt pruilend dat hij de waarde van zijn ticket liever in ijsjes had gekregen...
Toch ben ik blij dat we er geweest zij, maar ik zou geen ticket meer kopen.
Nu recht naar ons huisje. "Eindelijk", zie ik op de veelzeggende gezichten van Lies en Tim. Cultuurbarbaren!?
En nu, klaar voor een partijtje badminton met Tim (het is windstil).
P.S. Het weer viel vandaag goed mee, bewolkt maar droog, op enkele spatjes na te Borgund.

Vorige dag - Volgende dag