|
Toscane 2009
- Dinsdag
7 april
Klik hier voor
het fotoverslag van deze dag
Uit het
dagboek van Mia:
Vandaag staat een bezoekje aan Siena op ons programma.
Het valt niet echt mee om in zo’n toeristische centra de auto
kwijt te raken…
We voelen algauw aan den lijve dat de stad op (3) heuvels is gebouwd
, want de weg naar het centrum begint met een klim.
De duomo staat in al zijn pracht te stralen in het zonlicht.
Eigenlijk wel een artistiek hoogstandje !
De voorgevel is gewoon SCHITTEREND! Ik ben onder de indruk.
Ooit stond ik hier samen met mijn klasgenoten olv de heer Leroux. Ik
herinner het me nog slechts vaag. ’t Is ook ruim 30 jaar
geleden…
Van het interieur bevalt mij het meest de vloer met die zovele
ingelegde tekeningen in marmer.
Spijtig dat er zoveel van afgedekt zijn. Het moet ongetwijfeld de
moeite waard zijn om in september te komen; dan schijnt de hele
vloer te bezichtigen te zijn.
De koepel is eveneens indrukwekkend, en de honderden hoofden van
pausen en keizers!
Man, man, wat is hieraan gewerkt !
Het plafond van de bibliotheek is gewoon één en al kleurenpracht.
Ik probeer uit wat ik in de fotocursus zou moeten geleerd hebben,
want je mag in de hele kerk niet fotograferen met flits. Manueel dan
maar. Het schijnt aardig te lukken, maar je moet op zoveel letten :
diafragma, iso-waarde, witbalans, scherpstelling. Ik heb nog veel te
leren. Eigenlijk ben ik hiervoor te nerveus…
We picknicken in een hoekje aan de voet van de campanile, lekker in
het zonnetje ! ’t Is nu minder druk dan toen we hier aankwamen.
Even later staan we op de Piazza del campo. Dit plein herinner ik me
eveneens van 30 jaar geleden.
Ook zo’n pareltje ! Het is er gezellig druk, geen overrompeling.
Jongelui liggen languit te zonnen.
Even een kaartje schrijven naar mémé, metje en petje en gewoon wat
genieten van de sfeer.
Stilaan tijd om af te zakken naar de auto. We nemen wat minder
toeristische straatjes en ontdekken de slimme wasdraden van de
Sienezen (of hoe noem je de inwoners hier ?): ze lopen op wieltjes !
Onderweg even stoppen in Montalcino want we hebben geen brood meer.
Blijkbaar hebben ze hier van echte bakkerijen nog niet gehoord (of
we vinden ze niet). We leren ondertussen wel dat dit stadje echt wel
leeft van de wijn. We letten op de prijs van de (blijkbaar)
gerenommeerde Brunello. Die is nogal prijzig. Toch moeten we die
hier nu wel eens proeven. Morgen even vragen aan Mieke.
Uiteindelijk brengt de Coop redding wat het brood betreft. We
kunnen weer gerust zijn; we zullen nog niet direct verhongeren.
Rustige avond verder.
Volgende dag
|