Toscane 2009 - Dinsdag 7 april

Klik hier voor het fotoverslag van deze dag

Uit het dagboek van Mia:
Vandaag staat een bezoekje aan Siena op ons programma.
Het valt niet echt mee om in zo’n toeristische centra de auto kwijt te raken…
We voelen algauw aan den lijve dat de stad op (3) heuvels is gebouwd , want de weg naar het centrum begint met een klim.
De duomo staat in al zijn pracht te stralen in het zonlicht. Eigenlijk wel  een artistiek hoogstandje !
De voorgevel is gewoon SCHITTEREND! Ik ben onder de indruk.
Ooit stond ik hier samen met mijn klasgenoten olv de heer Leroux. Ik herinner het me nog slechts vaag. ’t Is ook ruim 30 jaar geleden…
Van het interieur bevalt mij het meest de vloer met die zovele ingelegde tekeningen in marmer.
Spijtig dat er zoveel van afgedekt zijn. Het moet ongetwijfeld de moeite waard zijn om in september te komen; dan schijnt de hele vloer te bezichtigen te zijn.
De koepel is eveneens indrukwekkend, en de honderden hoofden van pausen en keizers!
Man, man, wat is hieraan gewerkt !
Het plafond van de bibliotheek is gewoon één en al kleurenpracht.  Ik probeer uit wat ik in de fotocursus zou moeten geleerd hebben, want je mag in de hele kerk niet fotograferen met flits. Manueel dan maar. Het schijnt aardig te lukken, maar je moet op zoveel letten : diafragma, iso-waarde, witbalans, scherpstelling. Ik heb nog veel te leren. Eigenlijk ben ik hiervoor te nerveus…
We picknicken in een hoekje aan de voet van de campanile, lekker in het zonnetje ! ’t Is nu minder druk dan toen we hier aankwamen.
Even later staan we op de Piazza del campo. Dit plein herinner ik me eveneens van 30 jaar geleden.
Ook zo’n pareltje ! Het is er gezellig druk, geen overrompeling. Jongelui liggen languit te zonnen.
Even een kaartje schrijven naar mémé, metje en petje en gewoon wat genieten van de sfeer.
Stilaan tijd om af te zakken naar de auto. We nemen wat minder toeristische straatjes en ontdekken de slimme wasdraden van de Sienezen (of hoe noem je de inwoners hier ?): ze lopen op wieltjes !
Onderweg even stoppen in Montalcino want we hebben geen brood meer. Blijkbaar hebben ze hier van echte bakkerijen nog niet gehoord (of we vinden ze niet). We leren ondertussen wel dat dit stadje echt wel leeft van de wijn. We letten op de prijs van de (blijkbaar) gerenommeerde Brunello. Die is nogal prijzig. Toch moeten we die hier nu wel eens proeven. Morgen even vragen aan Mieke.
Uiteindelijk  brengt de Coop redding wat het brood betreft. We kunnen weer gerust zijn; we zullen nog niet direct verhongeren.
Rustige avond verder.

Volgende dag