Israel en Palestina - Geschiedenis in een notendop

Uit de brochure van Hilde:
ca. 1000 voor Chr. 
Jeruzalem wordt onder koning David de nieuwe hoofdstad, eerst van Juda, later van Juda en Israël.

960-925 voor Chr. 
In de regeringstijd van koning Salomo, de zoon van David, wordt de eerste tempel in Jeruzalem gebouwd. Na de dood van Salomo valt het rijk van de Israëlieten in twee deelstaten uiteen: Israël in het noorden en Juda in het zuiden.

745-727 voor Chr. 
Het Assyrische Rijk vernietigt onder Tiglath Pileser III het koninkrijk Israël en onderwerpt het koninkrijk Juda.

587-538 voor Chr. 
Koning Nebukadnezar van Babylon verwoest Jeruzalem, de bevolking wordt in ballingschap naar Babylon gezonden. Na zijn dood in 562 voor Chr. valt zijn rijk uiteen en komt onder Perzisch gezag. Onder koning Cyrus mogen de Israëlieten in 538 voor Chr. naar Jeruzalem terugkeren, waar ze de tweede tempel bouwen.

336-323 voor Chr. 
Alexander de Grote verwoest het Perzische wereldrijk.

200 voor Chr. 
Palestina komt onder het gezag van de opvolgers van Alexander, de dynastie der Seleuciden, die op het land en het volk een blijvende Griekse stempel drukken.

169 voor Chr. 
Joodse opstand onder de Makkabeeën tegen de hellenisering van het land. Begin van de Hasmoneeën (tot en met de koningen Herodes).

64 voor Chr. 
Onder Pompeius wordt het land een Romeinse provincie.

37-4 voor Chr. 
De Romeinen benoemen Herodes de Grote tot koning van Palestina. Hij laat de tweede tempel in Jeruzalem vergroten, sticht ter ere van keizer Augustus de haven van Caesarea en versterkt Masada.

4 voor Chr.- 40 na Chr. 
Zijn zoon, Herodes Antipas, wordt door de Romeinen als nieuwe
heerser over Palestina benoemd. Volgens het Nieuwe Testament wordt rond het jaar 33 onder de Romeinse stadhouder Pontius Pilatus (26-36 na Chr.) Jezus van Nazareth gekruisigd.

66-135 na Chr. 
Herhaaldelijke joodse opstanden tegen Rome. In 70 verwoest keizer Titus Jeruzalem en de tweede tempel.

73 na Chr. 
De val van Masada

306-337 
De Romeinse keizer Constantijn erkent het christendom als staatsgodsdienst. Helena, de moeder van Constantijn gaat in het Heilig Land actief op zoek naar het graf en het kruis van Jezus. Zij is mee verantwoordelijk voor de bouw van de H. Grafkerk en de Hemelvaartkerk in Jeruzalem, en van de geboortekerk in Betlehem.

396 
Na de splitsing van het Romeinse Rijk valt Palestina onder het gezag van Constantinopel (Byzantium). Er leven zo goed als geen joden meer in Palestina. Israël – Palestina 29 maart – 7 april 2016 3

638 
Jeruzalem wordt door Omar, de tweede kalief (opvolger van Mohammed) veroverd. Palestina wordt door Arabische immigratie steeds verder geïslamiseerd.

1095 
Paus Urbanus II roept op om het Heilige Land van de ongelovigen te bevrijden. Hiermee begint de tijd van de kruistochten die gepaard gaan met pogroms op joden in Europa.

1099 
Jeruzalem wordt door de christelijke legers veroverd. Zij richten een slachting onder de bewoners van de stad aan.

1291 
De tijd van de kruistochten is ten einde. In 1244 valt Jeruzalem. In 1271 is bijna heel Palestina in handen van sultan Baibars en in 1291 valt Akko als laatste christelijke bastion. Arabische Mamelukken uit Egypte heersen over het nagenoeg ontvolkte Palestina.

1516 
De Turken (Ottomanen) veroveren Palestina. Tijdens de regering van sultan Süleyman komt het land tot bloei. Het Ottomaanse Rijk
komt ten val in 1919.

1897 
Dr. Theodor Herzl initieert in Basel het eerste zionistencongres; doel van de zionisten is het stichten van een joodse staat.

1917 
Het zionisme boekt zijn eerste grote succes als Groot-Brittannië de joden een 'nationaal tehuis' in Palestina belooft. In hetzelfde jaar trekken Britse legers Palestina binnen.

1920 
De Volkenbond verleent aan Groot-Brittannië het mandaat over Palestina. In de daaropvolgende decennia immigreren steeds meer joden naar Palestina. De in Palestina levende Arabieren protesteren hiertegen.

1947 
Op Brits voorstel besluiten de Verenigde Naties om aan de eis van de joden naar een eigen staat in Palestina te voldoen. Palestina moet in een Joodse en een Arabische staat worden verdeeld en Jeruzalem geïnternationaliseerd.

1948 
Op 14 mei eindigt het Brits mandaat. Op dezelfde dag proclameert David Ben Goerion in Tel Aviv de staat Israël, die meteen door de grootmachten wordt erkend. Op 15 mei valt een coalitie van Arabische staten het nieuwe land binnen. Israël kan hen terugslaan en 78 % van Palestina innemen, op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook na. ‘Nakba’, Arabisch voor catastrofe, verwijst naar wat het Palestijnse volk overkomen is als gevolg van de vestiging van de Israëlische staat op hun land. Niet de stichting van Israël zelf wordt Nakba genoemd, maar het effect van deze gebeurtenis op het Palestijnse volk. Voor de Palestijnen is 15 mei de dag van de Nakba en voor Israël de dag van hun Onafhankelijkheid.

1967 
Met het oog op de bedreiging door de Arabische staten en de aanslagen door de Palestijnse bevrijdingsorganisatie (PLO) bezet Israël in de Zesdaagse Oorlog alle Jordaanse gebieden ten westen van de Jordaan, het Egyptische Sinaïschiereiland en de Syrische Golanhoogte; twee miljoen Arabieren komen onder Israëlische militaire bezetting.

1973 
Egypte, Syrië en Jordanië proberen in de Jom Kippoer-oorlog het in 1967 aan Israël verloren land terug te veroveren; deze oorlog eindigt zonder territoriale veranderingen. Israël begint in de bezette gebieden nederzettingen te stichten. Een jaar later erkennen alle Arabische staten de PLO als 'enige legitieme representant van de Palestijnen'.

1977-1979 
De Egyptische president Sadat brengt in november 1977 een officieel bezoek aan Jeruzalem. Op 26 maart 1979 wordt in Washington het officiële vredesakkoord (Camp David-akkoord) getekend. Israël ontruimt overeenkomstig het akkoord tot 1982 stapsgewijs het Sinaï-schiereiland.

1987 
Begin van de intifada: Palestijnen op de bezette Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook verzetten zich met stakingen en werpen stenen naar het Israëlische leger.

1992 
De Arbeiderspartij van Israël onder leiding van Yitzhak Rabin lost de conservatieve Likoed als regeringspartij af.

1993 
De Oslo-akkoorden worden op 20 augustus 1993 in Oslo, Noorwegen, afgesloten en vervolgens op 13 september 1993 officieel ondertekend tijdens een ceremonie in Washington D.C. (met Yitzhak Rabin, Yasser Arafat en Bill Clinton). De inhoud van de akkoorden is: de terugtrekking van het Israëlische leger uit de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever en het recht op zelfbestuur van de Palestijnen door de vorming van de Palestijnse Autoriteit. Bepaalde onderwerpen, zoals Jeruzalem, vluchtelingen, nederzettingen en grenzen, zijn nadrukkelijk uitgesloten in de akkoorden. Het zelfbestuur zou in fasen worden uitgevoerd. De Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever worden in drie delen verdeeld: Zone A: onder bestuur van de Palestijnse Autoriteit; Zone B: Palestijnse Autoriteit, maar onder Israëlisch militair bewind; Zone C (59% van het gebied): onder bestuur van de regering van Israël.

In uitvoering van de Oslo-akkoorden is er in 1994 het Gaza-Jericho-akkoord, waardoor Gaza en Jericho onder Palestijns zelfbestuur komen. De Palestijnse Autoriteit wordt gecreëerd, met Yasser Arafat als eerste president. Oslo II (bekrachtigd op 28 september 1995) is een interim regeling over de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever. Dit akkoord geeft de Palestijnen zelfbestuur in Betlehem, Hebron, Jenin, Nablus, Ramallah en ongeveer 450 dorpen.

1994 
Arafat benoemt zijn regeringsleden en verklaart Jericho tot bestuurshoofdstad. De militante Palestijnse groepering Hamas verzet zich met aanslagen tegen het vredesproces.

1995 
Op 4 november wordt premier Yitzhak Rabin bij een vredesbijeenkomst in Tel Aviv door een jonge fundamentalistische jood doodgeschoten. Shimon Peres wordt de nieuwe premier; hij wil het vredesproces voortzetten.

1996 
Bomaanslagen van Hamas en de afsluiting van de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook bemoeilijken het vredesproces. Likoed-leider Netanyahu wint in juni de verkiezingen.

2000 
Op 28 september betreedt Ariel Sharon, Likoed kandidaat- premier met 1000 veiligheidsagenten het tempelplein. Meteen daarna begint de tweede intifada. Die duurt tot eind 2005.

2003 
Na meer dan tien jaar discussies, wordt begonnen met de bouw van een muur rond de Palestijnse gebieden.

2005 
Na de dood van Arafat op 11 november 2004 worden op 9 januari 2005 presidentsverkiezingen gehouden waarbij de voormalig premier Mahmoud Abbas tot president wordt gekozen.

2008 
Gaza-oorlog. Na talrijke raket- en mortieraanvallen door de radicale verzetsbeweging Hamas vanuit de Gazastrook, valt Israël in december 2008 deze dichtbewoonde strook binnen en trekt zich na drie weken terug.

2012 
Tweede Gaza-oorlog. Na nieuwe raketaanvallen door Hamas op Israël, valt Israël in november 2012 gedurende 8 dagen opnieuw de Gazastrook binnen. Wapenstilstand op 21 november.

2014 
Derde Gaza-oorlog. Na de dood van drie Israëlische jongeren nabij Hebron in juni volgt er een nieuwe escalatie van het conflict. Israël valt op 8 juli de Gazastrook binnen. De oorlog duurt tot 26 augustus, wanneer beide partijen een staakt-het-vuren voor onbepaalde tijd aanvaarden. Er vallen meer dan 2.000 Palestijnse slachtoffers (voornamelijk burgers) en 53 Israëli’s (van wie 50 soldaten).

2015 
De vredesonderhandelingen komen nog steeds niet op gang en de spanning blijft duren en laait af en toe hevig op (oktober-november).

Volgende