Toscane 2009 - Goede vrijdag 10 april
Klik hier voor
het fotoverslag van deze dag
Uit het
dagboek van Mia:
Uitslapen want vandaag is het weer natuurdag. We willen een
wandeling maken aan de andere kant van Montalcino omdat het
landschap daar opener is groener. Ik mag voor een keertje achter het
stuur omdat Bert de weg wil meevolgen op de wandelkaart (en ik kan
dat nog altijd niet). Hij leidt mij dooheen de smalle straatjes van
het stadje, met een hellingsgraad van… ik durf er geen getal op
plakken maar ik voel me alleszins niet op mijn gemak. Bij een oude
stadspoort kunnen we parkeren. Het gaat meteen bergaf. Daar hou ik
van! Het weer valt weer reuze mee. We boffen eigenlijk wel.
Op een bepaald moment vinden we niet het weggetje dat we zochten.
Een Italiaanse boer en zijn vrouw kunnen ons ook niet verder helpen.
We moeten een eindje op onze stappen terugkeren en langs de weg
stappen. Het is gelukkig niet druk. Algauw kunnen we weer een
landweg inslaan die ons langsheen talloze wijnboerderijen terug naar
de stad brengt.
Maar mannekes, wat wordt het nu lastig. Montalcino grijnst mij
vanuit de hoogt toe. We moeten zeker weer zo’n 400 m stijgen. Dat
wordt voor mij puffen, maar de volhouder wint. Ik ben blij als ik de
stadspoort in mijn gezichtsveld krijg.
Picknick bij het kerkje aan de rand van de stad. Zoals al gezegd
ligt Montalcino op een serieuze heuvel. Het is een middeleeuws
stadje met heel nauwe straatjes. Er zijn veel leuke winkeltjes en
overal wordt de Brunello aangeprezen. Het leven in zo’n stadje
heeft wel iets aparts, maar ik vermoed dat er ook veel ongemakken
zijn: weinig parkeergelegenheid, helling op en helling af, geen
garages,… Maar voor een toerist heeft het veel charme.
Van op onze picknickplaats hebben we een SCHITTEREND uitzicht over
de omgeving. Spijtig dat er in de verte nog altijd nevel hangt, maar
als het echt klaar weer is, moet het hier gewoon prachtig zijn!
Terug naar de boerderij voor een kop koffie.
Om 17 uur vertrekken we met Mieke naar hun andere boerderij
waar ze wijn verbouwen. Onderweg even stoppen bij hun pachter. We
mogen mee het huis binnen. Onvoorstelbaar hoe deze mensen hier
wonen. Ik schat dat de tijd hier zo’n 50 jaar is blijven
stilstaan. Maar alles kraaknet! De mensen zijn trouwens ook heel
vriendelijk. Mieke koopt eieren voor de paaszegening, ook voor ons.
Mieke helpt hen even wijs te raken uit een aantal paperassen. Wij
voelen ons wat onwennig en zitten er voor spek en bonenbij. Ik voel
me dom want ik begrijp niets van dit Italiaanse getater. Na een
paaswens, die ik wel begrepen heb, rijden we verder via een landweg.
De boerderij staat in the middle of nowhere! Maar wel in een
prachtig decor en superrustig! De bakker vind je op 13 km.
Mieke toont ons hun installatie en wijnvaten. Er staan een hoop
flessen klaar om naar Nederland getransporteerd te worden. Het is
het eerste jaar dat ze de Brunello op de markt kunnen brengen. Van
de druivenoogst van 2004, want de wijn moet 5 jaar liggen waarvan 2
jaar in eikenhouten vaten.
In 1999 hebben ze de eerste wijnstokken geplant. Die moeten ook nog
eerst 5 jaar groeien voor er kan geoogst worden. Dus pas nu 10 jaar
kunnen ze met trots hun Brunello aan de wereld presenteren. Het is
een kleine boerderij met een wijngaard van om en bij de 2,7 ha. Ze
hebben ook zo’n 1200 olijfbomen.
Giovanni is met vervroegd pensioen en heeft deze boerderij geërfd.
Hij vindt wijn verbouwen een leuke hobby. Maar er komt heel wat bij
kijken en het is vaak stresserend, vooral door de papierwinkel en de
strenge reglementering.
We proeven de wijn van het laatste oogstjaar, nog maar een half jaar
oud. Die smaakt eigenlijk al heel lekker. Ook van de Brunello van
2006 mogen we proeven. Ja, we leren hier wat bij over de Italiaanse
wijn. Ik had eerlijk gezegd nog nooit van Brunello gehoord.
Met een aantal flessen wijn rijker, arriveren we weer op ons
appartement.
Vlug wat eten en dan naar de Goede Vrijdagprocessie in Montalcino.
Alles is daar redelijk doods. Geen spoor van een processie. Dan maar
naar San Angelo in Colle, de parochie waartoe Giovanni en Mieke
eigenlijk behoren. Daar hebben we meer geluk. Weer zo’n
middeleeuws dorpje op een heuvel.
Om 21 u. wordt de processie gevormd met het kruis en een levensgroot
beeld van de gestorven Jezus voorop. De mensen sluiten erachter aan
en de weg leidt ons door de smalle straatjes van het dorp. Hier en
daar staan kaarsen of lichtjes voor de ramen. Het heeft wel iets. Na
zo’n kwartier zijn we terug in de kerk, waar nog een kleine dienst
met kruisverering volgt.
En zo is het ongeveer bedtijd tegen de tijd dat we terug zijn in ons
appartement. Slaapwel!