Toscane 2009 - Maandag 6 april
Klik hier voor
het fotoverslag van deze dag
Uit het
dagboek van Mia:
Het spreekwoord zegt : ’s morgens moet je eten als een koning,
’s middags als een prins en ’s avonds als het bedelaar. Laten we
zeggen dat we vanmorgen prinselijk hebben ontbeten…
O ja, al behoorlijk vroeg krijgen we een sms van Lies met de vraag
of we geen last hebben gehad van de aardbeving. We vallen geheel uit
de lucht. Blijkbaar is er in midden-Italië een aardbeving geweest
van rond de 6 op de Richterschaal. Volgens de eerste berichten zijn
er een 16- tal slachtoffers (later zullen er meer dan 200 worden) en
honderden mensen zijn dakloos. Neen, wij hebben niets gevoeld.
Op ons gemak vertrekken we voor de laatste 400 km. Het scheelt wel
als er vrachtwagens op de weg zijn (!)… Maar geen geklaag.
Alhoewel, Bert vindt het behoorlijk vermoeiend rijden vanwege
de wisselende snelheden die niet zo royaal zijn aangeduid...
Bovendien maakt de gps ons om de haverklap melding van
snelheidscontroles die we echter zelden kunnen ontdekken.
De eerste cipressen duiken op in het landschap. Het is echt wel
mooi.
Het weer valt reuze mee, zo’n 21 °. Tante Caroline belt ons
rond de middag op dat nonkel Lieven deze namiddag in Siena moet
gidsen voor de collegegroep. We moeten er voorbij en zouden kunnen
stoppen, maar we hadden vanmorgen eigenlijk gekozen om rechtstreeks
naar ons verblijf te rijden. We twijfelen. Geen 5 minuten later –
we hadden het echt niet beter kunnen plannen - halen we twee
Belgische bussen in van Sercu uit Roeselare.
En wie denk je zit helemaal vooraan ? Jawel, nonkel Lieven ! We
zwaaien als gek. Hij weet eigenlijk niet dat wij ook in Italië zijn
en uit zijn reactie valt af te lezen dat hij zijn ogen eerst niet
kan geloven. We besluiten ons te laten inhalen en achter hen aan te
rijden. Zo geraken we zeker moeiteloos in Siena, denken we. Maar
enkele honderden meter verder rijden ze de snelweg af om te gaan
picknicken, blijkt later.
Wij erachter aan. We parkeren op een boogscheut van hun bussen en
gaan nonkel Lieven groeten. Hij is echt wel verrast. Zoals beloofd
aan tante Caroline, geef ik hem een knuffel in haar naam.
We krijgen wat info van hem mee en nemen afscheid onder een
stralende Toscaanse zon.
Nog zo’n 100 km voor de boeg. Het landschap verandert eens we
Siena voorbij zijn. Heuvelachtig en groen; de grotere bergen liggen
achter ons. We mogen niet sneller rijden dan 90. Bovendien door heel
wat dorpjes 50. Het schiet niet zo goed op. De laatste kilometers
rijden we weer een serieuze helling op richting Montalcino. Het
stadje is prachtig gelegen ! Dankzij de wegbeschrijving van Mieke
vinden we ons verblijf zonder problemen. Niemand thuis, maar dat
wisten we. Alleen Pooldog is er om ons te verwelkomen. De sleutel
vinden we op de deur. Een fles zelfgemaakte wijn lacht ons toe! Het
appartementje is niet groot maar voldoet ruimschoots aan onze
verwachtingen. Uitladen en een korte broek aan, zelfs een topje. We
maken een kleine wandeling in de buurt van de boerderij en nestelen
ons dan met een boek en een kopje koffie in het zonnetje. Meer moet
dat vandaag niet zijn.
Het begint in de verte te rommelen en de wind steekt op. Tijd om ons
binnen te installeren. Tijdens ons avondmaal begint het zowaar te
regenen! Gelukkig geeft de zon zich niet zo snel gewonnen!
Aangezien de wind gevallen is, kunnen we nog even op het terras
zitten lezen bij een glaasje wijn van het huis. Heerlijk! Bij klaar
weer moet het uitzicht hier ronduit schitterend zijn…
Wijnbouwer Giovanni komt thuis van zijn dagtaak op hun
wijnboerderij. Even later maken we ook kennis met zijn vrouw Mieke
die een Nederlandse blijkt te zijn. We horen dat het de voorbije
maand heel veel heeft geregend. Voor de komende dagen geven ze
beterschap…